Polowanie na łosia, czyli męskie sprawy

Ogary poszły w las… A ściślej: generał z przeszłością i weterynarz po przejściach. Dla tego pierwszego polowanie to żywioł, dla drugiego tortura. Pierwszy inwazyjnie wkracza w przyrodę, drugi – ma dylematy ekologiczne. A w centrum wszystkiego jest ŁOŚ. Prawdziwy, nieprawdziwy – za to dla wszystkich problem, który wymaga zdecydowanego rozwiązania.

Sztuka Michała Walczaka „Polowanie na łosia” to pastisz na temat związków rodzinnych, konfliktu pokoleń, sentymentów i resentymentów do czasów słusznie minionych, siły kobiet i męskiej słabości. Weterynarz Konrad, przedstawiony rodzicom Elizy (narzeczonej in spe) jako chirurg, ma nie tylko problem z zadeklarowaniem się, ale i z niespodziewanym rywalem Pastem, który wkracza w jego życie. Okazuje się, że rywala nie wystarczy uciszyć świecznikiem w głowę – to dopiero początek problemów młodych.

Rodzice Elizy: Romuald – generał, który węszy lepiej niż pies myśliwski i Myszka, nieustannie uspokajająca nerwy męża technikami behawioralnymi i zastrzykami, mają swoje ukryte problemy. W tle konfliktu małżeńskiego są teczki, inwigilacja, dawni ubecy prowadzący obecnie usługi detektywistyczne, podsłuchy i słabości charakteru. Na wierzch wypływa oczywista prawda, że najtwardszy żołnierz bez żony jest jak dziecię we mgle. Podejrzliwy wobec przyszłego zięcia, testuje jego charakter podczas polowania na łosia. A jakim sposobem łosiem zostaje Past? To już efekt splotu wypadków, okoliczności i absurdu tekstu literackiego.

Zespół Teatru MASKA wraca, po wymuszonej pandemią przerwie, do sztuki, która ewidentnie daje aktorom wiele radości ze wspólnego grania. Karykaturalne postaci są wdzięcznym materiałem scenicznym, tym bardziej, że autor zbudował je w oparciu o kontrastowość charakterów.

Łukasz Pierożek eksploduje w roli Romualda, a jego przeciwwagą jest Wiktoria Zielińska jako subtelna Myszka. Cecylia Biel w roli żywiołowej Elizy (charakterek po tatusiu) wiedzie prym w związku z Konradem – Michałem Styrylskim, cichym, zakompleksionym weterynarzem. Wojciech Żak jako cyniczny i cwaniakowaty Jarosław Past jest katalizatorem wszystkich emocji, buzujących w obu parach. A kto sieje wiatr…

Reżyseria spektaklu – Andrzej Morawa
Kostiumy, charakteryzacja – Marta Tyrpa

Licencja na wystawienie utworu została wydana za zgodą Autora przez Firmę Format – A.

Galeria zdjęć dostępna TUTAJ

Joanna Kurpiel

fot. Jarosław Karasiński

(AZG)